آشنایی با پدربزرگ مگان مونتاژی - انجمن های سایه

به گزارش انجمن های سایه، اگر علاقه مند به آنالیز سیر تحول برند رنو در قرن 21 هستید پس این مقاله را از دست ندهید. رنو را همه با خودروهای مالی و کم دردسری می شناسند که مزین به یک لوزی نقره ای در جلوپنجره، در اقسام سدان، هاچ بک یا ون های باری و مسافری سال ها ست بازار خوبی در اروپا دارند اما این برند چگونه به یک حجم ثابت و موقر برای طراحی خودروهایش رسید؟ آیا این تنها حاصل یک طرح اولیه بود یا الهام از خودرویی که در بدو امر چندان جذاب و جالب توجه نبود؟ نگاهی به مدل مفهومی ول ساتیس نشان می دهد ایده دوم درست است و رنو ابتدا با طرح زدن چند خودرو و ساخت یک مدل مفهومی واقعا زشت، توانست سنگ بنای طراحی خود را براساس این سدان عجیب الخلقه بنا کند.

آنگونه که وب سایت موتور 1 گزارش داده، ارائه مفهومی رنو ول ساتیس یک گسست بزرگ برای برند رنو بوده چراکه این مدل هاچ بک با استفاده از موتور قوی و امکاناتی سطح بالا در اتاقی مجلل یک شیوه نوین در فرایند حرکتی رنو به شمار می آمد. رنو این کانسپت را در نمایشگاه اتومبیل ژنو در سال 1998 معرفی کرد و به دلیل طراحی رادیکال و فرم گنبدی سقف همه را به حیرت وا داشت. در عین حال رنو در ساخت این جذاب از آخرین تکنولوژی های روز استفاده نموده که در آن دوره بسیار نامتعارف بود. این مدل که پا جای پای مدل مفهومی اینیتیل 95 گذاشت، با اینکه به خط فراوری رسید اما به دلیل ظاهر نامتعارفی که زیبایی چندانی در خود نداشت نتوانست هرگز رنگ موفقیت را به خود ببیند. البته استقبال از این محصول هنگام رونمایی آن به رنو این جرات و اعتبار را داد که از فرم قبلی خود به کلی جدا شده و به سمت ساخت خودروهایی جذاب تر، بزرگ تر و لوکس تر گام بردارد؛ گرچه ول ساتیس در طول شش سال فراوری به دلیل عدم استقبال بازار به مجسمه واقعی شکست برای رنو تبدیل شد.

هنگام مراجعه به تاریخ مدل ول ساتیس باید حتما پیش زمینه مهندسی خودرو را آنالیز کرد چرا که ول ساتیس به یاری مفهومی اینیتیل که در سال 1995 به طور کلی فضای ذهنی حاکم بر صنعت خودروسازی فرانسه را شکست، خلق شد و به عنوان چشم انداز تجاری برند رنو نظرها را به سمت خود جلب کرد. اینیتیل در واقع بعدها با جرح و تعدیل بسیار به فراوری مدل لوکس و عجیب ول ساتیس در سال 2002 منجر شد که هرگز نتوانست در بازار عملکردی موفقیت آمیز داشته باشد و با فروشی اندک در طول یک دهه، پایان از خط فراوری خارج شد. البته نگاهی به بخش انتهایی اینیتیل ما را کاملا به یاد خودروی مگان به ویژه در گونه هاچ بک آن می اندازد.

از جمله نکاتی که در خصوص ول ساتیس به واسطه نگاه آینده نگرانه قابل ستایش است، یکی جلوپنجره این خودرو است که همه توجهات را به سمت مرکز جلوپنجره و الماس رنو متمرکز می نماید. در عین حال طرح توسعه یافته بدنه و سقف شیشه ای و پانورامیک خودرو که با الهام از مدل مفهومی اینیتیل ساخته شده بود، در نوع خود در آن دوره بسیار پیشرو بوده و از نگاه مدرن طراحان رنو حکایت می نماید.

طرح داخلی اما آمیزه ای از حسی لوکس و خطوطی در عین سادگی است که با یاری لوئیس ووتن ساخته و پرداخته شده و به نوعی آمیزه ای از کارایی، تجمل و آرامش را با طعمی آینده نگرانه ارائه می نماید. سیستم چند رسانه ای این کانسپت با توان پخش فیلم و پخش رسای موسیقی نیز از دیگر موارد جالب توجه است تا در مجموع اتاق ول ساتیس را به مکانی مناسب که مملو از چرم و چوب است تبدیل کند. این سدان لوکس فرانسوی که 9/4 طول داشت، بنا به ادعای رنو و به رغم وزن بسیار بالا قادر بود تا 250 کیلومتر در ساعت سرعت بگیرد که این مهم به دلیل توان بالای رنو در زمینه ساخت موتورهای حجیم و البته تجربه حضور در فرمول یک بود.